Մոմի հանգերով շշունջն է լսվում կրկին երկնային. Ափերս դրած Քո ափերի մեջ, Հավատի կանաչ ընձյուղը կտցիս, Ես վեր եմ ելնում ամպերի միջով, Փեշիդ եմ հասնում ու խոստովանում, Որ սիրում եմ Քեզ, Արքան ես Դու իմ` ՈՒ չկա Քեզնից մեկը առավել:
Կարևոր է մեկ բան ազնվորեն խոստովանել, այն, որ Եկեղեցու դեմ այս գործընթացը Հայաստանում հնարավոր եղավ և այժմ ընթանում է՝ արդեն իսկ պարտություն է։ Պարտություն է ո՛չ պատերազմում, բայց՝ կարևոր ճակատամարտում։
Այն ուղիղ կապված է հավաքական Հայաստանի արտաքին քաղաքական դիրքավորման հետ...